231 lat temu, 15 lutego 1794 roku przyjęty został ostateczny wzór flagi narodowej Francji. Konwencja Narodowa zadecydowała, iż flaga „będzie składała się z trzech narodowych kolorów ułożonych w pionowe pasy, tak iż niebieski będzie przy drzewcu, biały w środku, a czerwony będzie swobodnie powiewał”. Legenda głosi, iż kolejność kolorów wybrał malarz Louis David.
Trójkolorowa flaga Francji, narodzona podczas rewolucji francuskiej, zanim stała się oficjalnym symbolem, była początkowo kokardą. Historia głosi, iż to La Fayette wręczył Ludwikowi XVI trójkolorową kokardę, deklarując, iż przynosi symbol, który „obiegnie świat”. Biały kolor symbolizował monarchię, natomiast niebieski i czerwony to kolory Paryża, co miało oznaczać „wieczny i szlachetny sojusz między monarchą a ludem”. Wówczas trójkolorowa kokarda stała się symbolem patriotyzmu.
Flaga trójkolorowa była wielokrotnie zagrożona. Utraciła swoje niebieskie i czerwone barwy podczas powrotu monarchii w latach 1814-1830, zachowując jedynie biały kolor królewski. Ponownie pojawiła się na barykadach podczas „trzech chwalebnych dni” w lipcu 1830 roku, stając się symbolem republikańskim przeciwko Karolowi X. Ludwik Filip przywrócił trzy kolory, ogłaszając, iż „naród odzyskuje swoje barwy”.
25 lutego 1848 roku, w czasie proklamowania Republiki, powstańcy domagali się czerwonej flagi. To Alphonse de Lamartine, poeta i polityk, znalazł słowa, które poruszyły tłum i obronił trójkolorową flagę narodową, argumentując, iż odebranie trójkolorowej flagi osłabi Francję w oczach Europy, która zna tę flagę tylko jako symbol jej porażek i francuskich zwycięstw.
