84. rocznica śmierci o. Maksymiliana Kolbe. Bp Pindel: nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich

Zdjęcie: Biskup bielsko-żywiecki Roman Pindel. Fot. PAP/ Jarek Praszkiewicz

Biskup bielsko-żywiecki Roman Pindel w homilii podczas mszy św. w b. niemieckim KL Auschwitz w rocznicę śmierci św. Maksymiliana prosił o pokój, zwłaszcza, iż „mnoży się nienawiść, pragnienie zemsty i ostatecznego wytępienia przeciwników, grup i całych narodów”.

Eucharystia była kulminacją obchodów 84. rocznicy śmierci polskiego franciszkanina ojca Maksymiliana Kolbego. Została odprawiona w intencji wszystkich ofiar obozu oraz pokoju. Ołtarz stanął w byłym obozie Auschwitz I, tuż przy bloku 11, zwanym blokiem śmierci. W jego podziemiach został zgładzony ojciec Kolbe. Oddał życie za współwięźnia.

Biskup Pindel powiedział w homilii, iż miejsce, w którym odprawiona została msza św. jest wyjątkowe.

Mogłem tego doświadczyć nieraz, gdy przybywałem tutaj z różnych okazji, w różnym charakterze i z osobami różnej narodowości

– mówił.

Wspominał o chwili, gdy po raz pierwszy znalazł się w bloku 11 i „bunkrze głodowym”.

W miejscu, gdzie ojciec Maksymilian został dobity zastrzykiem fenolu, znalazłem się po raz pierwszy z małą grupą ludzi głęboko religijnych. Gdy weszliśmy do pomieszczenia, które z trudem mogło pomieścić dziesięć osób, usłyszałem szeptem wypowiedziane słowa: +Jakie tu jest ciśnienie łaski+. Popatrzyłem na tę osobę, a ta – nieco zmieszana – dodała: +Wiem, iż nie ma tu Najświętszego Sakramentu, ani ciała św. Maksymiliana, ale jak się pomyśli, jaką walkę duchową musiał on tu stoczyć+

– mówił biskup.

„Człowiek zabijał człowieka na skalę masową, także z pomocą fenolu, którym uśmiercono wycieńczonego przez głód i pragnienie, ale wciąż żyjącego ojca Maksymiliana”

Duchowny przypomniał, iż w Auschwitz „człowiek zabijał człowieka na skalę masową, także z pomocą fenolu, którym uśmiercono wycieńczonego przez głód i pragnienie, ale wciąż żyjącego ojca Maksymiliana”. Tak Niemcy zgładzili około 30 tys. więźniów.

Jednak to miejsce stało się także świadkiem stosowania zupełnie innego środka. Przekazał go Chrystus tym, którzy w niego wierzą. Zastosował go tu ojciec Maksymilian – podkreślił biskup i wyjaśnił, iż chodzi o przykazanie miłości. – Miłujcie się wzajemnie, jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich

– mówił.

Duchowny modlił się w intencji ofiar obozu, niezależnie od ich narodowości, religii czy wyznania. Prosił o pokój w czasach, gdy „mnoży się nienawiść, pragnienie zemsty i ostatecznego wytępienia przeciwników, grup i całych narodów”.

Biskup Kazimierz Górny w swoim słowie przypomniał, iż Polska zmagała się z najeźdźcami z Zachodu i Wschodu, którzy odrzucali Boga, przykazania boże i próbowali tworzyć nowy świat.

Ci, którzy nie bardzo to rozumieją, niech przyjadą do Oświęcimia i Brzezinki. Niech pochodzą po tych polach i zobaczą, czym był ten nowy świat; co pozostawili ci, którzy bez Pana Boga chcieli go tworzyć

– dodał.

Biskup Kazimierz Górny: Niemcy założyli obóz, by więzić w nim Polaków

Przypomniał zarazem, iż Niemcy założyli obóz, by więzić w nim Polaków.

Konzentrationslager Auschwitz przez pierwsze dwa lata wypełniali Polacy. (…) Dopiero w 1942 roku, po konferencji pod Berlinem, w Wannsee, przybyły transporty innych narodowości, głównie żydowskie

– mówił.

Wspomniał oświęcimian, którzy „z poświęceniem i miłością spieszyli z pomocą uwięzionym”.

Uroczystości zainaugurowało w czwartek rano nabożeństwo Transitus w kościele we franciszkańskim Centrum św. Maksymiliana w Harmężach koło Oświęcimia. Wierni udali się później na miejsce głównej celebry przechodząc pieszo od historycznej bramy głównej byłego obozu Birkenau do bramy z napisem „Arbeit macht frei” w byłym Auschwitz I. Tu spotkali się z pielgrzymami z diecezji bielsko-żywieckiej, którzy szli z oświęcimskiego kościoła św. Maksymiliana Męczennika. W uroczystościach uczestniczyło około 1 tys. osób.

Polski franciszkanin ojciec Maksymilian Kolbe został deportowany do Auschwitz w maju 1941 roku. Dwa miesiące później w reakcji na ucieczkę z obozu Niemcy wybrali grupę więźniów, których skazali na śmierć głodową. Wśród nich był Franciszek Gajowniczek, który błagał o litość. Zakonnik poprosił kierownika obozu, by pozwolił mu zająć miejsce nieznanego mu współwięźnia. Esesman zgodził się. Kolbe umierał w cierpieniach przez dwa tygodnie. Zmarł 14 sierpnia 1941 roku jako ostatni ze skazanych. Został zgładzony zastrzykiem fenolu w podziemiach bloku 11.