Adwent – czas radosnego oczekiwania.

fot. Radio Doxa

Okres adwentu, którym rozpoczyna się nowy rok liturgiczny (kościelny) ma swoją głęboką symbolikę i znaczenie. To nie tylko czas przygotowania do Bożego Narodzenia.
W praktyce duszpasterskiej Kościoła, adwent jest czasem przypomnienia
o przemijalności tego świata i konieczności przygotowania się na powtórne przyjście Chrystusa.

Kolejne świece zapalane na adwentowym wieńcu (XIX wieczna tradycja pochodząca z Niemiec) mają przypomnieć chrześcijanom, iż ich ostatecznym celem jest spotkanie z Jezusem, który objawił się w historii ludzkości w określonym czasie, ale nade wszystko powtórnie przyjdzie w chwale na końcu czasów.

Do szczególnych adwentowych tradycji należą tzw. roraty, czyli Msze Święte sprawowane w godzinach porannych (ze względów duszpasterskich także wieczorem) ku czci Najświętszej Maryi Panny. Choć w Polskim kontekście duszpasterskim często kojarzone są z nabożeństwami z udziałem dzieci, to jednak coraz częściej przeżywają swój renesans w klasycznej formie i są okazją do formacji duchowej i liturgicznej dorosłych.

Liturgia adwentu ma dwa konteksty. Pierwszy, to wspomniane już przygotowanie na paruzję (powtórne przyjście Chrystusa). Drugi (od 17 grudnia) prowadzi bezpośrednio do przeżycia Świąt Narodzenia Pańskiego.