Widzę Łódź: Hamlet po łódzku: kosić czy nie kosić? FELIETON

Obie strony sporu zasypują się znanymi argumentami - od odwołujących się do etyki, przez wywodzone z ekologii, po nawiązujące do estetyki. Po polsku, rzecz jasna, nad rozmową i szukaniem kompromisowych rozwiązań dominuje okopywanie się na swoich pozycjach i okładanie inwektywami, z których barbarzyńcy lub fanatycy należą do najłagodniejszych.

Świat i nasza wiedza jego dotycząca sukcesywnie się zmieniają, społeczności chwieją się w posadach, nie można już tkwić na jedynie słusznych pozycjach. Trzeba dostrzegać w trawnikach ekosystem, który ma istotniejszy wpływ na okolicę, niż mogłoby nam się wydawać, z drugiej strony miasto to wartość wspólna i po prostu musi być zadbana, w dodatku jak przekonać do rezygnacji z koszenia trawników alergików i astmatyków, dla których bardzo wysokie stężenie pyłków traw w powietrzu może być bezpośrednim zagrożeniem życia.

Nie ma wyjścia, zamiast nakłaniania do skrajności, należy wypracować wypośrodkowany model działania. Warto też pamiętać, że bezproduktywne zwarcia zwolenników koszenia z miłośnikami naturalnego zarostu cierpliwie znoszą decydenci odpowiedzialni za wygląd Łodzi i regionu. Na jedno pytanie dotyczące miasta odpowiedź zdaje się bezdyskusyjna: sprzątać czy nie sprzątać? Mam wrażenie, że u nas uzasadnione nawet zwolnienie z innego obowiązku zajmowania się miejską przestrzenią nader łatwo prowadzi do ostatecznego porzucenia miotły...