Rozegrany w piątkowe popołudnie 7. Memoriał Ireny Szewińskiej był piątym mityngiem tegorocznego cyklu World Athletics Continental Tour Gold. Złota seria wydarzeń z kalendarza światowej federacji odwiedziła już Australię, Botswanę, Japonię oraz Chorwację, by 30 maja przybyć do Bydgoszczy.
Wraz z nią nad Brdę zawitały wielkie gwiazdy lekkiej atletyki, w tym polscy ulubieńcy kibiców. Wśród nich nie zabrakło bohaterki zeszłego sezonu, czyli Natalii Bukowieckiej. Brązowa medalistka olimpijska nie zawiodła kibiców.
Polska mistrzyni nie zawiodła. Na ostatniej prostej rywalizacji na stadionie bydgoskiego Zawiszy rekordzistka Polski pokazała swój tradycyjnie silny finisz i z wyraźną przewagą dobiegła do mety. Wygrała z czasem 50.44.
Przypomnę, iż to właśnie Natalia Kaczmarek-Bukowiecka dopiero w ubiegłym roku poprawiła rekord Polski Ireny Szewińskiej. Po prawie 50 latach!
Z tej to właśnie okazji kolejne wspomnienie o największej polskiej gwieździe lekkoatletycznej. Zresztą nie tylko polskiej – światowej.
Urodziła się jako Irena Kirszenstein w rodzinie żydowskiej, 24 maja 1946 w Leningradzie (ówczesna nazwa dzisiejszego Petersburga). Jej ojciec, Jakub Gustaw Kirszenstein (1919−2002) był inżynierem akustykiem i pochodził z Warszawy, natomiast matka, Eugenia z domu Rafalska (1922−1996), z Kijowa. Rodzice poznali się w Uzbekistanie, dokąd w 1941 ewakuowano kijowskie zakłady, w których pracowała matka Ireny, a także leningradzki instytut, w którym studiował jej ojciec.
W 1947 Kirszensteinowie wraz z córką osiedlili się w Warszawie.
Irena była wszechstronnie utalentowana.
Doskonała uczennica próbowała swoich sił na deskach szkolnego teatru. Była rówieśnicą i koleżanką po fachu (w tamtych czasach) samego Rafała Olbrychskiego.
Była również fizycznie utalentowana do uprawiania sportu, Wysoka, szczupła, bardzo szybka.
Lekkoatletykę zaczęła uprawiać jesienią 1960, mając 14 lat, w grupie uczniów Szkoły Podstawowej nr 37 w Warszawie, której nauczycielem i trenerem był dawny oszczepnik, finalista Igrzysk Olimpijskich w Melbourne (1956), Jan Kopyto.
Od początku kariery startowała w barwach Polonii Warszawa. Początkowo występowała m.in. w popularnych wtedy czwartkach lekkoatletycznych. W 1962 zdobyła w Łodzi pierwsze medale mistrzostw Polski młodzików.
Na medale seniorskie nie musiała długo czekać, ale przełomowym momentem w Jej życiu były Igrzyska Olimpijskie w 1964 roku w Tokio.
Młoda, bo zaledwie 18-letnia dziewczyna odniosła ogromy sukces.
Zdobyła 3 olimpijskie medale: jeden złoty w sztafecie 4x100m oraz dwa srebrne: w biegu na 200 m i w skoku w dal.
Od tego czasu zagościła ścisłej czołówce światowej lekkiej atletyki aż do ostatniego występu na Igrzyskach Olimpijskich w 1980 roku w Moskwie.
Największy Jej sukcesem był występ w finale olimpijskim w Montrealu w 1976 roku, gdzie w biegu na 400m wygrała poprawiając swój rekord świata na 49.28s.
W tamtych czasach – niesamowity wynik!
Po zakończeniu w 1980 kariery sportowej rozpoczęła działalność organizacyjną. Od 1980 do 2009 zasiadała w Zarządzie Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, a latach w latach 1997–2009 była jego prezesem. W 1984 została wybrana do Komitetu Kobiecego IAAF a w 1995 do Rady EAU.
Od 2005 do 2009 i ponownie od 2011 zasiadała w Radzie IAAF (Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych). Była wiceprezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego, a od 1998 również członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego.
Przy tej okazji pytanie: dlaczego Memorial Ireny Szewińskiej, warszawianki w końcu, odbywa się rokrocznie w Bydgoszczy?
Otóż dlatego, iż właśnie na stadionie Zawiszy w 1976 podczas zawodów Grand Prix Brdy ustanowiła swój pierwszy rekord świata w biegu na 400m.
Zmarła w czerwcu 2018 roku po długiej walce z chorobą nowotworową.
Cześć Jej Pamięci!
www.bogdanpoprawski.com
Bogdan
![Tak się bawi, tak się bawi ZKS! Feta z okazji mistrzostwa Orlen Wisły Płock [ZDJĘCIA]]()
