Stawy Senne w dziesięciu haikowych odsłonach

Senna tafla —
cisza głębsza
niż cień chmur.

Nawłocie płoną,
ale ogień
jest z mgły.

Staw oddycha
powoli,
jakby uczył się snu.

Na wodzie
bez ruchu
przechodzi czas.

Niebo pęka
na tysiąc iskier,
ale staw nie drgnie.

Wiatru nie ma,
a trzciny
szepczą w głąb ziemi.

Ścieżka zniknęła,
tylko mimozy
pamiętają kroki.

Słońce umiera
na brzegu
bez jednego krzyku.

Cień sarny
przechodzi przez wodę,
jakby nigdy nie istniał.

Noc przychodzi
w ciszy,
która ma zapach torfu.