1 miesiąc temu
Teodor Anioła urodził się 4 listopada 1925 roku w Poznaniu. Rodzina mieszkała przy ul. Wspólnej na Dębcu, a ojciec pracował na kolei, co w pewnym sensie wyznaczyło ścieżkę młodego Teodora.
Starsi bracia, Józef i Leon, trenowali boks i piłkę nożną w poznańskim HCP. Teodor zaś, 1 czerwca 1945 roku, mając 20 lat, wstąpił do klubu KKS i rozpoczął swoją przygodę z barwami „Kolejorza”.
Choć dla współczesnych 20 lat bywa uważane za późny start w piłkarskim życiu, Anioła pokazał, iż talent i determinacja mogą przecierać szlaki. Debiutował przeciwko Polonia Jarocin, 1 lipca 1945 roku, strzelają trzy gole w meczu wygranym przez KKS 11:1. Trenera Franciszek Bródka miał powiedzieć: „Teodor, będą z ciebie ludzie”. I miał rację.
Bombardier z Dębca
W drugiej połowie lat 40. i na początku lat 50. Anioła wykazywał skuteczność, która dziś jawi się niemal legendarnie. Trzykrotnie zostawał królem strzelców polskiej ligi: w 1949, 1950 i 1951 roku.
Wówczas tworzył wraz z Edmundem Białasem i Henrykiem Czapczykiem słynny tercet „ABC”, który był postrachem dla wszystkich przeciwników.
Mimo iż w powszechnej opinii Anioła był uważany za najsłabszego technicznie z tej trójki, nie dryblował jak Białas, nie miał techniki Czapczyka, to nadrabiał to wytrzymałością, zawziętością oraz talentem strzeleckim. Trafiał z niemal każdej pozycji. W drużynie mówiono o nim „czołg”.
Zdobywał bramki seryjnie, co czyniło go idealnym kandydatem na bohatera trybun. Kibice widzieli w nim swojego człowieka. Chłopaka, który pochodził z Dębca i potrafił robić różnicę. Anioła karierę w Kolejorzu kontynuował do 1961 roku.
Jego statystyki są imponujące. W lidze zaliczył 196 występów i zdobył 138 goli. W sumie we wszystkich oficjalnych występach trafiał do siatki 197 razy.
Jeden z najlepszych bramkarzy Polski tamtych lat, Tomasz Stefaniszyn przyznał kiedyś, iż bał się w życiu dwóch rzeczy: wybuchu III wojny światowej i Teodora Anioły z Lecha.
Epizod w Warcie Poznań
Gdy w połowie lat 50. Lech znalazł się w poważnym kryzysie, jedna rzecz pozostawała pewna: bez Teodora Anioły klub nie miałby szans przetrwać w lidze. Kolejorz bronił się przed spadkiem niemal co sezon, a „Diabeł z Dębca” był często jedynym zawodnikiem, który potrafił przesądzić o wyniku meczu. Jego bramki dosłownie trzymały Lecha przy życiu.
W końcu jednak nadszedł moment przesilenia. Kiedy drużyna spadła do drugiej ligi, Anioła zdecydował się na ruch, który wstrząsnął całym Poznaniem. Ogłosił, iż przechodzi do lokalnego rywala, Warty Poznań. Dla kibiców z Dębca był to cios.
Na szczęście historia miała szczęśliwy finał. Po kilku miesiącach Teodor Anioła wrócił do Lecha, a kibice przyjęli jego powrót z radością. I to właśnie on poprowadził Lecha z powrotem do elity. w okresie po powrocie zdobył 12 goli, znacząco przyczyniając się do awansu Kolejorza do I ligi.
Swój ostatni ligowy mecz rozegrał 14 maja 1961 roku, mając 36 lat. Lech zremisował wówczas z Cracovią 1:1. To był symboliczny koniec pewnej epoki.
Choć był bohaterem ligowych boisk, dla reprezentacji Polski Anioła rozegrał tylko 7 meczów, zdobywając 2 bramki.
Wierny kolejarskim korzeniom
Po zawieszeniu butów na kołku pozostał wierny kolejarskim korzeniom. Podjął pracę na kolei jako urzędnik, a z czasem zajął się szkoleniem młodzieży i drużyn rezerwowych Lecha. Znalazł też czas na swoją największą pozasportową pasję, wędkarstwo, które dawało mu spokój, jakiego nie znał w gorących latach futbolowych emocji.
Teodor Anioła zmarł 10 lipca 1993 i został pochowany na cmentarzu Junikowskim.
Dziś Anioła to symbol klubu i symbol piłkarskiego Poznania. Jedna z trybun na stadionie nosi jego nazwisko, a kibice i klub dbają o to, by pamięć o nim nie zanikła. W plebiscytach był wielokrotnie wskazywany jako jeden z największych sportowców regionu.
W 2025 roku Lech Poznań ogłosił iż rok ten będzie „Rokiem Teodora Anioły”, z okazji setnej rocznicy jego urodzin.
