Wielka Sobota: Święcenie pokarmów wielkanocnych – symbolika

W Wielką Sobotę Kościół trwa przy Grobie Pańskim, rozważając Mękę i Śmierć Chrystusa. Nie sprawuje się ofiary Mszy Świętej, dlatego główny ołtarz pozostaje obnażony.

Święcenie pokarmów wielkanocnych

Poświęcenie pokarmów wielkanocnych należy poprzedzić wspólną adorację przy Grobie Pańskim.

“Święcą baranka, przypominającego prawdziwego Baranka – Chrystusa i jego triumf, dlatego też zwykle nie zwyczajnie chorągiewki na pieczonym baranku stawiają.

Święcą mięsiwa, którego się Żydom pożywać nie godziło, na dowód, żeśmy przez Chrystusa Pana z jarzma starego zakonu uwolnieni…

Święcą chrzan na znak tego, iż gorzkość Męki Jezusowej tegoż dnia słodycz się nam zamienia, i dlatego też przy tym masło święcą, który znaczy tę słodycz.

Święcą na ostatek i jaja na dowód tego, iż jako kokosz dwojako niejako kurczęta rodzi, raz niosąc owoc, drugi raz go wysiadując, tak przez Chrystusa dwa razy jesteśmy odrodzeni”, pisał w 1739 roku ksiądz Protazy Newerani w Ozdobie Kościoła katolickiego.

W wielkanocnym koszyku najważniejszy jest baranek, symbol Zmartwychwstałego, natomiast jajko to symbol rodzącego się życia.

Wigilia Paschalna

W Wielką Sobotę po zapadnięciu zmroku rozpoczyna się uroczysta Wigilia Paschalna, “Marka wszystkich Wigilii”. Obrzędy Wigilii Paschalnej realizowane są w nocy: nie wolno ich rozpocząć zanim nie zapadnie noc, a należy je zakończyć przed świtem niedzieli.

Po pierwszej części Wigilii – Obrzędzie Światła- Kościół rozważa wielkie dzieła, jakich Pan Bóg dokonał od początku dla swego ludu, oraz wyraża ufność w słowo i obietnice Boże podczas liturgii słowa (część 2).

Następnie, gdy zbliża się Dzień Zmartwychwstania, Kościół wraz ze swymi nowymi członkami, odrodzonymi w chrzcie (część 3), zostaje zaproszony do stołu, który Pan przygotował swojemu ludowi przez swoją śmierć i Zmartwychwstanie (część 4) kapłani i diakoni ubierają szaty liturgiczne koloru białego.