Uważał się bardziej za „człowieka myśli, który komunikuje się przez swoje obrazy”, iż za „artystę”. Z zewnątrz jego życie było spokojne, poukładane, anonimowe, ale za to życie wewnętrzne wręcz przeciwnie! Z René Magritte spotkamy się w kolejnym odcinku „Zdolnych Szelm” – zapraszamy: historyk sztuki dr Marta Gudowska i red. Paweł Błędowski.
Zdjęcia do pooglądania:
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/e/e5/Magritte_TheSonOfMan.jpg
Słowniczek dla zagubionych i głodnych wiedzy:
[poniższe definicje mają pokazać różnice w stylach, jakich próbował Magritte, absolutnie nie są wyczerpujące]
– surrealizm: kierunek w sztuce (początkowo w literaturze, potem w malarstwie) ukształtowany w l. 20. XX w. w Paryżu, pod egidą André Bretona; do jego cech charakterystycznych należą łączenie rzeczywistych przedmiotów w nieoczywisty sposób, nadawanie realnym przedmiotom obcych cech, kreowanie nowego świata wywiedzionego z fantastycznych wizji, klimat niezwykłości, tajemnicy, czasem grozy.
– impresjonizm: kierunek w sztuce, rozwijający się głównie we Francji w l. 70. i 80. XIX w.; zakładał malowanie bezpośrednio z natury, jego celem było wrażeniowe, subiektywne przekazanie widzenia ulotnej rzeczywistości; stosowano barwy lokalne i dywizjonizm, czyli kładzenie obok siebie drobnych plam czystych, jasnych kolorów, które wizualnie łączą się w większe plamy; malowanie kolorem i światłem – zacieranie konturów.
– kubizm: kierunek w malarstwie zapoczątkowany w Paryżu ok. 1907 r. przez Pabla Picassa i Georgesa Braque’a; wśród cech charakterystycznych wymienia się symultanizm, czyli rozbicie przedmiotu i ukazanie go z różnych perspektyw jednocześnie, geometryzacja formy, stonowane odcienie.
– fowizm: kierunek w malarstwie francuskim początku XX w. o charakterze ekspresyjnym; do cech charakterystycznych należą syntetyczne kształtowanie formy, deformacja rysunku, czyste, płaskie plamy koloru.
MGu/PB
Fot. www.wikipedia.org