W ciągu trzech dekad ulica Wołoska i przyległe kwartały zmieniły profil z peryferyjnego zaplecza resortowych klinik w najgęściej zagospodarowaną strefę usług medycznych stolicy. Na obszarze niespełna 35 km² działa dziś siedem dużych szpitali, kilkanaście instytutów naukowo-badawczych i ponad sto prywatnych centrów diagnostycznych, co – według danych Biura Polityki Zdrowotnej m.st. Warszawy – przekłada się na najwyższy w kraju wskaźnik tomografów i rezonansów magnetycznych w przeliczeniu na mieszkańca [BPZ, 2023]. Infrastruktura przyciąga pacjentów i kapitał. w tej chwili publiczne kontrakty NFZ splatają się z abonamentami korporacyjnymi. Lata 50.–80.: Mokotów resortowy Po II wojnie światowej główną oś mokotowskiego zaplecza medycznego stworzył Szpital MSWiA przy Wołoskiej. Uruchomiony w 1954 r. jako jednostka „o podwyższonym standardzie” dla funkcjonariuszy resortu spraw wewnętrznych. Kompleks działał na zasadzie zamkniętej enklawy: osobne pawilony, mieszkania dla personelu, kantyny – wszystko za ogrodzeniem. Kilka przecznic dalej powstał Instytut Hematologii. Już w latach 70. przeprowadzał pierwsze w Polsce przeszczepy szpiku. W tym samym okresie Szpital Czerniakowski obsługiwał większość dyżurów chirurgicznych dla południowej części stolicy. Mokotowska sieć ambulatoriów dla zwykłych mieszkańców wyglądała znacznie skromniej: większość przychodni mieściła się w parterach bloków spółdzielczych, a ich wyposażenie ograniczało do stetoskopu, aparatu RTG i kilku podstawowych analizatorów. Szacunki stołecznego magistratu wskazują, iż jeszcze w połowie lat 70
