Refleksje nad Słowem życia Jer 51,42

„Wezbrało na Babilon morze, pokryła go nawałnica bałwanów”

Prorok Jeremiasz, zwłaszcza w ostatnich rozdziałach, prorokuje przeciwko Babilonowi. Był też historyczny Babilon, o którym mowa w pierwszej księdze Mojżesza. Mówimy tu o ludzkiej pysze, która chciała zbudować wielką wieżę. Nazwa Babel lub Babilon oznacza zamieszanie. Bóg pomieszał mowę zarozumiałych budowniczych i rozproszył ich po całej ziemi.

W I tysiącleciu p.n.e. naród izraelski znalazł się pomiędzy dwoma kamieniami młyńskimi. Jednym z nich było Imperium Babilońskie, a drugim Egipt. Prorocy, czy to Izajasz, Jeremiasz czy inni, bardzo często wypowiadali się przeciwko Babilonowi. Według Rdz 10,6-10 miasto Babilon zostało założone przez Nimroda, wnuka Chama. Miasto bardzo się rozrosło, ale zostało zniszczone podczas buntu przeciwko Asyrii w 683 roku p.n.e. całkowicie zniszczone. Następnie odbudowano go po obu stronach Eufratu. Już sama nazwa miasta dla proroków Starego Testamentu oznaczała antyboską siłę rządzącą światem. Jest to siła demoniczna, która w dniach ostatecznych powstanie przeciwko Bogu. „Babilon Wielki, to wielkie miasto” (Ap 14,8; 16,19; 17,5) jest symbolizowane przez obraz wielkiej nierządnicy (Ap 17,1; 19,2), matki rozpusty i obrzydliwość ziemi (Ap 17,5). Ta nierządnica siedzi na Bestii szkarłatnej, mającej siedem głów i dziesięć rogów. Podobne proroctwo wypowiada prorok Daniel w rozdziale 7. Także pogańskie boginie są przedstawiani jako siedzące na zwierzętach. Nierządnica z Księgi Apokalipsy jest jaskrawo ubrana i ozdobiona, a na czole ma wypisane imię na wzór rzymskich nierządnic: „Tajemnica”. Jest pijana krwią świętych, którzy zostali zabici w jej mieście. Bestia reprezentuje antychrysta (Ap 13), który wraz z dziesięcioma królami zniszczy miasto i spali je ogniem (Ap 17,16) na rozkaz Boga (17,17; 18,8; 19,2).

Z powodu zniszczenia Babilonu, będącego przeciwieństwem Nowego Jeruzalem zstępującego z nieba na ziemię (Ap 21,2), w niebie panuje radość, a wśród mieszkańców ziemi placz i lament (Ap 18,9). Ale chrześcijanie zostaną zbawieni, ponieważ otrzymają rozkaz opuszczenia Babilonu (Obj 18,4; por. Iz 48,20; 52,11; Jer 58; Mt 24,15n). W Apokalipsie Jana określenie Babilon najwyraźniej odnosi się do ówczesnego Rzymu. „Miasto na siedmiu wzgórzach” było wówczas skrzydlatym określeniem Rzymu. Jeszcze później w Rzymie zlokalizowana była władza wroga Bogu, były to w zasadzie siły demoniczne, szatańskie. Także apostoł Piotr (1 Pt) nazywa Rzym Babilonem.

Obecnie, zwłaszcza po ogłoszeniu przez pseudopapieża Bergoglio „Fiducia supplicans”, która legalizuje jeden z najcięższych grzechów, a ponadto ustanawia jego błogosławieństwo w rodzaju pseudomałżeństwa, Watykan stał się apokaliptycznym Babilonem. Do współczesnego Rzymu i Watykanu odnoszą się słowa proroka Izajasza: „Jakżeż to miasto wierne stało się nierządnicą? Syjon był pełen rozsądku, sprawiedliwość w nim mieszkała, a teraz zabójcy!” (Iz 1,21).

Dziś, gdy w Rzymie odbywa się tzw. Synod o synodalności, który unieważnia prawa i przykazania Boże, a zmienia Kościół Katolicki w nierządnicę antychrysta z sodomską antyewangelią i pseudopapieżem, który pod wpływem czarownika poświęcił się szatanowi, Pan ponownie woła przez proroka Izajasza: „Słuchajcie słowa Pańskiego, wodzowie sodomscy, daj posłuch prawu naszego Boga, ludu Gomory!” (Iz 1,10).

A jeżeli chodzi o współczesnych katolików, Izajasz woła: „Gdyby nam Pan Zastępów nie zostawił Reszty, stalibyśmy się jak Sodoma, podobni bylibyśmy Gomorze” (Iz 1,9).

Słowo życia, nad którym się zastanawiamy, mówi przez proroka Jeremiasza: „Wezbrało na Babilon morze, pokryła go nawałnica bałwanów”. Tak, prędzej czy później na Babilon spadnie kara.