8 miesięcy temu
Początki osady sięgają wczesnego XII wieku, kiedy to rozwinęła się nie na samym Wzgórzu Wojciecha, ale u jego podstaw, nad brzegami rzeczki Bogdanki. W pierwszej połowie XIII wieku, z powodu rosnącego zagrożenia powodziowego, mieszkańcy podjęli decyzję o przeniesieniu osady na wyżej położone wzgórze. To strategiczne posunięcie nie tylko uchroniło osadę przed powodziami, ale też stało się zalążkiem dalszego rozwoju.
W centrum osady powstał kościół, będący początkowo własnością książęcą. Znaczenie kościoła św. Wojciecha wzrosło w 1244 roku, kiedy książę Przemysł I, planując rozwój Poznania na lewym brzegu Warty, wymienił się z biskupem poznańskim posiadłościami. Kościół stał się wówczas kościołem parafialnym, centralnym punktem rosnącej społeczności.
Przez kolejne stulecia kościół św. Wojciecha przechodził liczne zmiany architektoniczne. Rozpoczynając od prostych form romańskich, przez gotyk, aż do barokowych modyfikacji. W XIV wieku powstało prezbiterium, a w XV wieku nawa główna została przebudowana na styl gotycki. W kolejnych stuleciach dodano nawy boczne, zakrystię i wieżę, choć ta ostatnia w późniejszym czasie została obniżona i wchłonięta w strukturę kościoła.
II wojna światowa przyniosła znaczne zniszczenia. W 1945 roku, podczas walk o Poznań, kościół został uszkodzony. Witraże zostały zniszczone, a tynki odpadając odsłoniły gotyckie mury. Jednak już w latach 40. i 50. XX wieku przeprowadzono renowację, przywracając kościołowi jego gotycki charakter. Decyzja o rekonstrukcji drewnianej dzwonnicy z 1955 roku podkreślała determinację mieszkańców w zachowaniu historycznego dziedzictwa.
Kościół św. Wojciecha nie jest tylko miejscem kultu; jest symbolem ciągłości, odwagi i umiejętności odbudowy. Jego mury opowiadają historię nie tylko religijną, ale i społeczną, odzwierciedlając ducha mieszkańców Poznania przez stulecia.
