Żywioł drugi raz zabrał im dorobek życia. „1997 rok to był pikuś”

Przebudziłam się w nocy z soboty na niedzielę i już wiedziałam. Usłyszałam ten sam dziwny szum. Szum wody… – zaczyna opowiadać Renata Madej. – Około godziny 3 woda już napływała do korytarza naszego budynku. To była mniej więcej ta sama pora i ten sam odgłos, który zapamiętałam z roku 1997, gdy jako młoda panienka mieszkałam w tym budynku z rodzicami. Dlatego już wiedziałam, co wydarzy się dalej. Tak samo, jak wtedy, woda gwałtownie zaczęła wpływać do mieszkania i nie było innego wyjścia, jak uciekać na górę. Do sąsiadów.

Piętrowa kamienica ulokowana jest przy ulicy Sikorskiego w Głuchołazach. Niefortunnie w pobliżu znajduje się niepozorna mała rzeczka, odnoga Białej Głuchołaskiej. Podczas powodzi tysiąclecia woda w mieszkaniu państwa Madej sięgała kolan. Utrzymywała się półtora dnia.

Powodzianie z Głuchołaz zaczynają znów od zera. „1997 to był pikuś”

– Wtedy woda bardziej nas zaskoczyła, ale jak porównuję skalę zniszczeń i intensywność żywiołu, to wtedy to był „pikuś” – stwierdza. – A teraz, przy moim wzroście, około metr sześćdziesiąt, woda dochodziła mi już do ust. Z doświadczenia wiedziałam, iż rzeczy nie uda się uratować, bo woda wciąż napływała. Trzeba było tylko gwałtownie zabrać najważniejsze dokumenty, złapać kilka ubrań. Czegoś takiego nie widziałam. Jest znacznie gorzej niż w 1997. Woda zaczęła powoli schodzić od niedzielnego wieczora.

Dodaje, iż nikt nie mógł uwierzyć, iż to się znów dzieje. Tym bardziej, iż mieszkańcy wspólnie z żołnierzami i strażakami usilnie ratowali sytuację na Białce.

– To taka sytuacja, jakby człowiek dopiero co się urodził i zaczynał życie, wszystko od podstaw – mówi pani Renata. – Po pierwszej powodzi w koszmarnych warunkach żyliśmy przez pół roku. Wiadomo, trzeba było skuć wszystkie ściany, zerwać podłogi. Wszystko było przesiąknięte wodą i nie nadawało się do użytku. Wtedy remont robił zarządca kamienicy, bo to nie było nasze mieszkanie. Oddawali pokój po pokoju, a my żyliśmy z rodzicami w kuchni. Dostaliśmy też zapomogę. Teraz to o tyle straszne, iż nie jesteśmy już najmłodsi, ja mam 58 lat, mąż 63. Człowiek się zastanawia, co teraz, bo wiadomo, iż coś zrobić trzeba – opowiada „O!Polskiej” w trakcie sprzątania i całkowitego opróżniania mieszkania z mebli, sprzętów i innych rzeczy.

Powodzianie z Głuchołaz – Renata Madej z mężem patrzą na dorobek życia na ulicy z wnętrza ich zrujnowanego mieszkania. Fot. Anna Konopka

Rodzinne mieszkanie, dwa pokoje z kuchnią, pani Renata z mężem wykupiła. Oznacza to, iż tym razem remont muszą pokryć z własnych pieniędzy. najważniejsze jest jednak osuszanie mieszkania i potrzebne w tym celu osuszacze. Zalaniu uległa również piwnica, w której znajdował się opał na zimę, podwórko jest całe w mule.

– Wiemy, iż będzie zapomoga dla powodzian, wniosek już złożyliśmy. Ale z doświadczenia wiem, iż te pieniądze nie pokryją potrzeb. Stąd zbiórka w sieci. Sytuację pogarsza fakt, iż zostałam bez dochodu, ponieważ zalało także sklep, w którym miałam pracę. A mąż jest na świadczeniu przedemerytalnym… – stwierdza.

Życie z dnia na dzień

Państwo Madej mają dwoje dorosłych dzieci. Syn już pracuje, a córka studiuje wychowanie fizyczne w Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Jest też jednocześnie wychowanką i zawodniczką II ligi koszykówki w miejscowym klubie MUKS Chrobry Basket Głuchołazy. w tej chwili dzięki ludziom dobrej woli, oferujących pomoc powodzianom, zatrzymali się w udostępnionym mieszkaniu w Głuchołazach.

– W tym czasie musimy osuszyć mieszkanie i ruszyć z remontem. Co będzie dalej, nie wiemy. Żyjemy teraz z dnia na dzień – przyznaje pani Renata.

W podobnej sytuacji znalazło się mnóstwo rodzin. Powodzianie z regionu, nie tylko z Głuchołaz i okolicznych wiosek, potrzebują pomocy. Jak go udzielić? Najlepiej śledzić informacje o zbiórkach na oficjalnych kanałach informacyjnych urzędów i włodarzy (m.in. strony internetowe, profile na Facebooku). Oficjalną zbiórkę prowadzi także Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy.

***